Weemoed en vreugde: het Zeehondencentrum in Pieterburen is dicht
De druilige zondagmiddag op het Pieterplein, de parkeerplaats van het Zeehondencentrum in Pieterburen. Een groepje bezoekers haast zich, paraplu, naar de ingang, bij de kleurige betonnen zeehonden, zeg maar beelden. Ik heb een gevoel van weemoed en vreugde. Over twee uur gaat de deur in Pieterburen definitief dicht én in april gaat het nieuwe zeehondencentrum weer open.
De weemoed. Wie heeft er niet minstens één zeehonden knuffel in huis. Het tastbare bewijs dat je er met je kinderen geweest bent. En er moest een knuffel gekocht want kinderen vinden het aandoenlijke, lieve, schattige beestjes. Bij mooi weer, naar Pieterburen, bij slecht weer, dan juist naar Pieterburen. Tot op een dag, de kinderen niet meer hoeven. Maar gelukkig zijn er dan kleinkinderen.
Sara Venema uit Veendam zit binnen bij de zandbak, haar oudste dochter Linde klimt op de boot die er midden in ligt. “Ik ben er speciaal omdat het de laatste keer is. Als kind kwam ik er met opa en oma. Het was echt een uitje. Je werd er vrolijk van, van alles, de zeehondjes, de knuffels, ik heb er zelfs een spreekbeurt op school over gehouden. Als moeder zit je nu in een andere rol, een beetje op je kind letten. En je ziet meer de treurigheid achter de zeehondenproblematiek, wat inhoudelijker.” Maar gelukkig, later zal Sara oma worden. Linde heeft een kleine fantasie: “” Ik wil wel een kleine zeehond hebben en dan later terugzetten.”
Het loopt lekker, zegt de baliemedewerker, zo’n 200 bezoekers en dat zal nog wat oplopen: Het aantal bezoekers dat normaal op de laatste dag van een vakantie komt. Een vrouw met rugzak, kletsnat, valt binnen. Een Pieterpadloopster die aan het eind van het traject ook naar het zeehondencentrum moet, natuurlijk. Als er wordt aangekondigd dat er zeehonden gevoerd worden, scheren de jongste bezoekers zich naar een van de bassins, dat blijft spectaculair.
Wat in 1971 begon met een zeehond in een wasbak in de tuin van Lenie ’t Hart – daar is een iconische foto van – groeide uit tot het grootse zeehonden ziekenhuis en educatief centrum en met 80.000 bezoekers per jaar waarschijnlijk dé toeristische topattractie in de provincie. En één van de spelers op het vlak van wetenschappelijk onderzoek, maar dat speelt zich af achter de deuren. “In de hoogtijdagen werden er jaarlijks 800 zeehonden opgevangen. Nieuwe inzichten over het gedrag van de zeehond leidden er toe dat er tegenwoordig zo’n 200 in Pieterburen belanden,” legt Marco Boshoven, woordvoerder, voor de camera van het Jeugdjournaal uit. Ja, de lieflijk ogende zeehondjes, dat is voor het Jeugdjournaal. Het zijn krengen, hoor, een zeehond bijt zo maar een bezemsteel doormidden.
Het WEC, drie maand voor de opening
De vreugde. Eind april herrijst het Zeehondencentrum op de bovenste verdieping van het Wereld Erfgoedcentrum WEC in de haven van Lauwersoog. Het gebouw – het kost een slordige 43 miljoen – is opgeleverd en maandag, begint de verhuizing. In het WEC komt onderzoek naar het eco-systeem van de Waddenzee, milieu-educatie, mogelijkheden voor conferenties en studiedagen, de beleving van het Waddengebied en het versterken van het bewustzijn van de kwetsbaarheid van de natuur. “We zitten hier aan de grenzen van de mogelijkheden,” zegt Marco Boshoven, “Straks vertellen we het verhaal van de Waddenzee aan de Waddenzee. We gebruiken nu nog leidingwater, straks zeewater, het gebouw is heel energiebewust gebouwd en de komende maanden gaan we met de inrichting en verhuizing bezig. Niet vergeten, het gaat natuurlijk ook om het genieten van de schoonheid van de Waddenzee. Met de zeehond als mooiste fotomodel.”
De toekomst van Pieterburen zonder Zeehondencentrum? Er zijn gesprekken in het dorp over wat er zou kunnen of moeten met het complex. Hoe dan ook, daar hangen euro-briefjes aan, er zal iemand moeten betalen voor wat dan ook. Van de super toeristenmagneet Pieterpad-Zeehondencentrum valt één poot weg.
Vanaf 26 april, vaders en moeders, opa’s en oma’s, zijn de knuffels voor kind of kleinkind weer verkrijgbaar bij het WEC op Lauwersoog.
Berto Merx