Schimmig en stemmig

Om deze eerste maand van het jaar gelijk maar met de deur in huis te vallen; het lijken wel de donkere dagen vóór Kerst! Of ben ik selectief vergeetachtig en is het elk jaar in de eerste maanden zo duister en mistig? Of komt het doordat ik tegenwoordig in het Hoge Land woon met door de platheid veel meer vergezichten met meerdere tinten grijs?

Veel lezers zullen nu waarschijnlijk instemmende gevoelens hebben en hopen op een klaagstukje over het Hollandsche weer, want dan zijn we weer één, voelen ons dan wellicht wat minder alleen staan in ons geklaag. Maar helaas, want in tegenstelling tot blijkbaar veel mensen, hou ik juist enorm van deze schimmige tijd van het jaar, ook al duurt en duurt het maar deze keer. Los van het feit dat elk jaargetijde natuurlijk z’n charme heeft, kan het zo lekker grijzig zijn, met mist in de ochtend en avond waar nét een beetje kleur van de laatste restanten van herfstbladeren doorheen piept. Die grijze deken omhult en dempt, een zalf voor getergde zenuwstelsels… en die worden me toch gegeseld tegenwoordig! Nog een plus: op zonniger dagen kan ik me juist door die vele donkerte meer wentelen en warmen in het zonlicht dan wanneer het maar constant zonnig zou zijn. Hebben vast hoop ik meer mensen, want dan is het dubbel genieten, je tankt echt weer bij. Ongeveer zoals de “Benidorm Bastards” doen in Spanje, maar dan korter.

Ik hoef dat gelukkig (nog) niet… maar dat grijze… daarin zit veel kleur hoor.

Het voert me terug naar mijn kindertijd! Het voert me terug naar het gevoel dat ik kreeg toen ik als ca 7-jarige op zaterdagochtenden door het buurtje, waar mijn opa en oma woonden en een winkel hadden, rondstruinde met hun teckeltje Jasper aan de lijn. Mijn moeder werkte elke zaterdag in hun  winkel in de Asingastraat in Groningen waar ze woonden met hun nakomertje, mijn tante Anita. Zij paste dan op ons. Vandaar dat we de halve dag naar (Duitse) tv keken zoals Derrick, Der Alte en toen nog écht leuke kinderprogramma’s, de radio stond te schallen, oom Jaap s’middags zijn SRV-melkloop onderbrak voor een kort bezoek, we zelf gekke “radioprogramma’s” maakten met de bandrecorder, naar het sigarenwinkeltje op de hoek liepen voor een Hitkrant en een verrassingszak met snoep (ons zakgeld er meteen door jagend). En dus die fijne wandelingen met het teckeltje (die ook vaak een rol speelde in onze radioprogramma’s trouwens, hij werd dan geïnterviewd: wij namen zijn geblaf op als de bel ging, die we zelf dan deden klingelen met een trekkoord).

Ik dwaal af. Want aan al deze jolijt ging er in alle schimmige, soms kille vroegte, een zalige stille struinerij door de grijsblauwe buurt vooraf. En dat vond ik geweldig. In mijn herinnering was het dus meestal grijzig, stemmig weer en ik hield ervan, die deken van wollige rust en en gedempte grauwheid om me heen. Alleen en toch ook niet. Juist niet! Ik hield ook van deze buurt, de buurt rondom mijn oma’s winkel met de vele brandgangetjes, een schuurtje met op het dak een verdwaalde stoel en een kapotte pop. Een heerlijke buurt die voor menigeen niet uitblinkt in schoonheid, maar wel in nostalgische gevoelens!

Maar even terug naar naar de stemmige grijzigheid;  ik was, en ben , dus graag alleen af en toe. Buiten. Vooral in de schemering of mist…. heel apart misschien! Maar het was en is  nog steeds zo en ik ben er gelukkig mee. Waar sommige zielen somber van worden, worden andere blij en dat vind ik winst. In huis de kaarsjes en zoutlampjes aan en na een verfrissend tochtje per scootmobiel (die ik wegens gezondheidsproblemen al jaren in gebruik heb) of benenwagen is het, alleen of met andere zielen, helemaal hygge, chill of knus, welk woord je er ook maar aan geven wilt. En daar draait het om, toch?

Toen ik in Centraal Wonen  (een woongroep in de stad) woonde had ik bij de inrichting niet bewust voor grijs gekozen, maar uiteindelijk werd het toch heel veel aan grijstinten, waar ik uiteraard  kleur in kon zien. Paste me als een jas. Nu draag ik een andere jas, in een boskleurenhuis met een soort bos-voortuintje en een appelboompje in de achtertuin, waar de katten, egels en andere dieren de dienst uitmaken tussen het groene struweel en de boomstronken. De kleuren grijs spelen minder een rol in huis … en heel soms mis ik ze… maar ze zijn altijd nog ergens te vinden, als je maar goed kijkt. Zoals ik al eerder zei zijn in die eindeloze platheid vele tinten grijs te ontwaren. Die moet je dan koesteren en op waarde schatten, vind ik.

Opa en oma weken na al die jaren stad ook voor het hoge(re) noorden, en streken neer in het kleine dorpje Sauwerd waar behalve hun boot, ook zijzelf een thuishaven vonden en ze intens genoten van hun lange wandel en -fietstochten door het prachtige Groninger landschap. Dat doen wij nu ook.

Kijk om je heen en geniet van de winter!

Saskia D.