Afscheid van een politicus: gemeenteraad zal Bernd de Jong missen

Het is een aderlating voor de lokale politiek, het vertrek van Bernd de Jong uit de gemeenteraad. De fractievoorzitter van de ChristenUnie moest kiezen tussen een enerverende baan, zijn werk in de politiek of zorg en bijstand voor zijn zoon die door een dwarslaesie werd getroffen. Bernd koos voor het present zijn in zijn gezin, om bij zijn zoon te zijn en dat had een prijs: afscheid van de politiek.

“Alles is politiek, maar politiek is niet alles,” zei burgemeester Henk Jan Bolding bij het afscheid afgelopen gemeenteraad. “Meer dan ooit ben je thuis nodig, voor de zorgzaamheid, en liefde voor de dierbaren.” In de woorden van Bolding klonk ook spijtigheid door over het verlies van een capabele volksvertegenwoordiger.

In de tien jaar dat Bernd in Bedum en Het Hogeland in de gemeenteraad heeft gezeten, ontpopte hij zich als een persoonlijkheid die intens plezier kon beleven aan de politiek, geïnspireerd door het gereformeerde erfgoed. Hij was zakelijk, origineel, welbespraakt, had oog voor menselijke relaties en had vooral humor en deze eigenschappen heeft hij nu nog. De Jong presenteerde zijn standpunten met de gave van het woord en daaraan toegevoegd een glunderende blik in zijn ogen die de volkomen, haast vanzelf sprekende, juistheid van zijn standpunten ondersteunde. Hij doorgrondde als raadslid de gemeentebegroting en wie zijn bijdragen daarover overziet, bemerkt een diep religieus levensgevoel, dat van: de mens heeft van God de gaven gekregen om het aardse leven als rentmeester te beheren, met liefde en bekommernis om de zwakkeren.

Uit het dikke begrotingsboek – toch 200 pagina’s – met de harde cijfers op debet en credit haalde hij de details naar voren die de zwakkeren in de samenleving nodeloos harder raken. Bewonderenswaardig is hoe hij enkele jaren geleden een compromis in elkaar zette, met Jan Willem Nanninga, indertijd partijleider van de PvdA, om een bezuiniging van een half miljoen op de sociale regelingen ongedaan te maken. Werken met cijfers, schuiven met standpunten, overtuigen, een compromis sluiten, vanuit een diepe bekommernis, de ‘misericordia’, de geraaktheid vanuit het hart, het begrip uit de christelijke traditie. Dat zal de raad van Het Hogeland gaan missen.

Burgemeester Bolding wees erop dat Bernd de Jong heel graag proefballonnen opliet, over serieuze onderwerpen om te bezien hoe het onderwerp in de raad zou landen. “Niet altijd met succes maar ik herinner me hoe zo’n ballon op 3 juli 2019 leidde tot het verbod op het oplaten van ballonnen in de gemeente. Je zou willen dat er ballonnen als politiek zwerfvuil op het Witte Huis zouden neerdwarrelen,” voegde Bolding er aan toe.

Nannet Gijzen, zij volgt hem op als fractievoorzitter, zou “volgens goed gereformeerd gebruik drie punten moeten noemen. Ik heb alleen een reeks loftuitingen.” Zij karakteriseerde De Jong vanuit de fractie: “Ja, Bernd weet het altijd beter, hij kan fenomenaal debat voeren en kan ongelooflijk schakelen tussen werk, de fractie, z’n gezin. Er zijn wel kwesties besproken per telefoon vanuit de auto. Wat me echt bij blijft is zijn altijd terugkerende vraag: Welk probleem lossen we eigenlijk op en wat vinden de inwoners daarvan, wat betekent dat voor hen? En zeker de stukjes uit de Bijbel waar hij naar terug greep als inspiratie.”

Therese Doesburg, fractiegenoot, hield Bernd voor: “Niemand is onmisbaar, zegt men. En toch, je gezin is aan jou gegeven en jij hebt je aan je gezin gegeven. Daar ben je nu onmisbaar. Als je zoon David zich over twintig jaar zijn vader uit de jeugd herinnert, zal hij niet denken aan de man die een vlammend maar tevergeefs betoog hield tegen de nieuwbouw van het gemeentehuis. Nee, dan denkt hij terug aan een vader die er voor hem was toen hij hem nodig had.”

Bij zijn laatste woorden in de gemeenteraad had Bernd wel last van een brok in de keel. Hij bedankte zijn vader die hem de noodzaak van de politiek heeft bijgebracht, Jan Berghuis die hem in Bedum in de begroting inwijdde, de bodes en de griffie, het College van B&W en de gemeenteraad. En hij kon het niet laten: “Vaak waren we het met elkaar eens, soms niet en dan zaten jullie fout.” Speciaal dankte hij zijn echtgenote Janneke: “Zij moest altijd mijn geklaag over de gemeentepolitiek aanhoren, en dat was geen lichte taak.” In stijl sprak hij de laatste woorden: “Ik vraag Gods onmisbare zegen voor de gemeente.”

Let op het woordje ‘onmisbare’.

Berto Merx