Ik klaag over klagers

Oh land, waar je kunt stemmen zonder een kogel in de rug te krijgen. Oh land, waar je kunt kiezen tussen redelijke en verstandige mensen en halve garen en alle soorten daar tussen in naar eigen smaak. Oh prachtig land waar Friesche nationalisten menen dat zoiets ook voorbij Appelscha en de Afsluitdijk en de sluizen van Lauwersoog leeft. Oh land, waar op de wijde horizon zo goed als onzichtbaar Bij1 prevelt dat alles ongezien de schuld is van iedereen en niemand dat óók vindt. Oh heerlijk land waar generaties ouderen achter elkaar een partij oprichten met als enig doel met elkaar ruzie maken.

Hoe mooi toch dat we een eenmanspartijtje hadden van Joost Eerdmans. Een ideale opvangbak voor Wildersteleurgestelden. Leve Forum, een plek waar Diepwildersteleurgestelden terecht kunnen. Gelukkig hebben we Bij1, aantonend dat er niemand geïnteresseerd is in dergelijk gedachtengoed. Ik heb me vermaakt met het lezen van wat de heel kleine partijen allemaal willen met Nederland. Ze hebben de kans gekregen om onze sympathie te winnen en helaas, er is niemand in ze geïnteresseerd.

We mogen ons gelukkig prijzen dat iedereen met een beetje inspanning mee mag doen aan de verkiezingen. Het levert een groot stembiljet op, dat wel.

En hier gaan we over klagen!

Ach, wat een stumpers, klagen over het grote formulier, zo lastig op te vouwen, wat hinderlijk, wat erg, zoveel partijen en zo’n groot stuk papier. Hoe moeilijk kan het zijn, om een stuk papier op te vouwen?

En dan leef je dus in het politiek veiligste land ter wereld, zonder politieke gangsters bij het stembureau, een land zonder politieke gevangenen, een land waar slechts 1 op de 3.000 stembureaus een in de fik vliegende stroomkast heeft. In dit land waar ieder die dat wil gehoord wordt, klagen we over het opvouwen van een stuk papier.

Begrijpt u, ik klaag hier over die klagers.

Tijl Uilenspieghel